Düş
Bir ışık vuruyor kimsesizliğe,
Anne kokusu maziye karışanların,
Boş salıncakları sallanıyor toprak zeminli parkta,
Anıları kayıp giderken metalik kaydırakta,
Oturuyorlar bir ucu bulut tahterevallide.
Tahta banktan seslenince rüzgar,
Döne döne koşuyorlar sonbahar yaprakları gibi,
“Düştü!”, diyor içlerinden biri,
Hasretle ararken diğerinin gözleri,
Ağzını bozacak oluyor kadere,
Susuyor, koklayıp elindeki çiçeği.
Akşama kalmıyor karanlığın çöküşü,
Bir ışık vuruyor kimsesizliğe…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder