ÖĞLEN ARASI 2
Gülara’ya Mektuplar
Gülara! Can dostum, salı günlerinin benim için ne kadar önemli ve anlamlı olduğunu tahmin ediyor olmalısın. Sabahları güç bela kalkmama rağmen bu sabah horozlara eşlik ettim desem abartmış olmam. Kafamda postayla alakalı olumsuz kurgular açık uçlu hikâyeye dönüştü. Uzadıkça ucu sana dokunan. Kesinleşmeyen yargılarımla dönüp durdum yatakta. Büyük şehirlerin derdi büyük olurmuş derler. Bazı sözler üzerinde düşünülmeden ağızdan çıkıverir. Öylesine, gelişigüzel, anlam kaygısı taşımayan cinsten… Karıncanın gözlüklerini takınca kırıntılar nasıl da ağır yüke dönüşür hâlbuki. Derdin yaşı, boyu, ağırlığı mı olurmuş? Yolunu bulup girmeyiversin içeriye, kovdukça arsız misafir gibi yapışır mindere. Canımın içi, yine nerelere gidip seni ardım sıra sürükledim? Güz çiçeğim, dağıttığımın farkındayım.
Düşüncelerimi, duygularımı kimseyle paylaşmaya cüret edemediğim kederlerimi sana ulaştırıyor olmaktan müteessirim.
Ah! Dostum, zihnimin yoğunluğu bedenimi ele geçirmiş durumda. Masamda birikmiş dosyalar Ahmet Bey’in huzurunu kaçırıyor olmalı. Yanımdan geçerken göz egzersizi yapıyor oluşu dikkatimden kaçmıyor. Üzüldüğünü hisseder gibiyim ama bunlar kafaya takılacak şeyler değil. Bir günümü ayırarak halledebilirim. Hem sen demez misin son dakika adamısın, diye.
Bu arada Suç ve Ceza’yı bitirmek üzereyim. Raskolnikov’un ayaz yemiş elektrik telleri kadar gergin düşünceleri kırılma noktasında. Eserin üzerimde dokunaklı etkisi gitmek ve kalmak arasındaki belirsizlik oldu. Gitmek dediysem yanlış anlamana mahal vermek istemem. Biliyorsun iki yıl buradan ayrılmam söz konusu değil. Aksi halde bir günümü burada geçirmez, Akdeniz’in narenciye kokuları eşliğinde, karşında, bütün samimiyetini topladığın gözlerine bakarak anlatırdım anlatacaklarımı.
Canımın içi, doğrusu gitmekten kastım kendimden uzaklaşmak ve elbette yerine oturtamadığım, emanet gibi üzerimde bol duran düşüncelerimden ibaret. İçimdeki savunmasız, korkak, kendini ifade edemeyen çocuk büyüdükçe aksileşiyor. Söz dinletemiyorum. Zihnimi toparlayıp arkama bakmadan kaçarken geçmişim kelepçe takıyor, bileklerim acıyor hafiften. Olduğum yere çakılıp kalıyorum. Bir başıma, sensiz. Yol göstermene ihtiyacım var fakat bunun imkânsız olduğunun farkındayım. Kilometrelerce uzayan yollar giriyor aramıza. Benliğimin rutubetli odalarında, güneş değmemiş karanlığında yol bulup çıkamıyorum. Ah! Gülara, küçük bir çatlak zihin bahçemde çiçek açmamış ağaçları sarsmaya yetebilir. O vakit güneş bir yolunu bulup oyunlar sergileyecek, bakır aynalar tutacak sevdaya tutulmuş oğlanlara. İnan bana.
Az kala( kalsın) unutuyordum, dün saat üçte doktor randevum vardı. Hazırlıklı gitmeme rağmen tek kelime edemedim. Aaa gülmenin en yalın halini seziyorum. Efendim gitmek cesur insanlara özgü bir şeymiş. Cümlenin ögelerini tam oturtmamış olsam da söylediği şey buna benzerdi. Hayır, üzerine vazife olmayan şeyleri sorunuymuş gibi ortalığa saçması kabul edilemez. Üstüme alınmadım doğrusu. Adımlarımın kararlı olmayışı korkak olduğum anlamına gelmiyor, bunu en iyi sen biliyorsun. Giderken arkamda bıraktığım parçalarımla bütünüm. Senle, annemle, iki yıldır çiçek açmayan menekşemle. Bu arada menekşeden söz açmışken toprağını gevşettim, salonun başka köşesine koydum. Küstü, kalmayı seçti. Anlayacağın, gitmek ona göre değildi. Eski yerine aldım, yaprakları gözle görülür şekilde koyulaştı. Bu bahar çiçek açacağını umuyorum. Şu doktor mevzuunu tam anlatamadım. Söz, haftaya ayrıntılarıyla yazacağım. Öğle arasının bitmesine beş dakika var. Evde hazırladığım sandviçi yiyeceğim. Bir süre yağlı yiyecekler yememem gerekirmiş. Bu arada az kala (kalsın) unutuyordum.
Gönderdiğin fular adresime ulaştı. Sonbahara karışan tonları, ruhumun yansımasıyla hayli uyumlu. Şair ilkbaharın renkleriyle dokurken şiirini, sonbaharda saklıydı portakal kokuları. Nereden bilecekti...
03.12.2020
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder